Εν μέσω κρίσης και προσπαθώντας να κάνουμε οικονομία και να μειώσουμε τα έξοδα, κάπως έτσι βρέθηκα να επιστρέφω σπίτι με ένα σωρό καρτελάκια που έπρεπε να τρυπηθούν και αντίστοιχα πολλά λαστιχάκια που έπρεπε να περαστούν. Τα άφησα όλα στο σπίτι, έκανα ένα γρήγορο ντουζ κι έφυγα να βρω τον Νίκο στον Ιχθύ. Μαζεύτηκε αντροπαρέα, πεντανόστιμα μεζεδάκια και αρκετά τσιπουράκια που μου έφτιαξαν την διάθεση.
Μάζεψα ότι δυνάμεις είχα και πήγα σπίτι όπου με περίμεναν τα καρτελάκια και τα λαστιχάκια. Πήρα ένα τσιγκελάκι και μπήκα στην ομάδα χειροτεχνίας που είχε δημιουργηθεί στο σπίτι όσο έλειπα. Ήταν κάπως δύσκολο να περάσω το τσιγκελάκι στο καρτελάκι στο σημείο που έπρεπε να γίνει η τρύπα κι ακόμα πιο δύσκολο να πιάσω το λαστιχάκι.
.
Καθώς περνούσε η ώρα και έπιανα τσιγκελάκι μετά από πολλά χρόνια, θυμήθηκα την γιαγιά μου την Ντιάνα. Όταν ήμουν στα 4 με 5 (μιλάμε για 2 αιώνες πριν δηλαδή) η γιαγιά μου στην οποία περνούσα πολλές ώρες της ημέρας και υπέρ αγαπούσα, τα απογεύματα που ξυπνούσε μετά τον μεσημεριανό ύπνο έκανε ελληνικό καφέ, καθόταν σε μια μεγάλη πολυθρόνα με ψηλή πλάτη κι έπλεκε με ένα τσιγκελάκι που στα χέρια της έμοιαζε μικρό και λαμπερό. Δεν θυμάμαι γιατί πράγματα μου μιλούσε αλλά την θυμάμαι μόνο να χαμογελάει.
.
Εγώ ήμουν η παρέα της. Μου έκανε και εμένα ελληνικό καφέ, τον έβαζε σε ένα μικροσκοπικό φλιτζανάκι που με το ζόρι χωρούσε μια γουλιά καφέ, μου έδινε κι ένα τσιγκελάκι κι έτσι περνούσαν τα απογεύματα. Δεν έμαθα ποτέ να πλέκω με τσιγκελάκι, καθόμουν και μπέρδευα την κλωστή της γιαγιάς μου στα χέρια μου και στο τσιγκελάκι προσπαθώντας να την μιμηθώ. Ένα απόγευμα δεν ήταν πια εκεί στην μεγάλη πολυθρόνα, η λευκή κλωστή χάθηκε και το λαμπερό τσιγκελάκι έπαψε πια να λάμπει.
Γιαγιά αν ακούς την σκέψη μου, μπορεί να μην ξέρω να χρησιμοποιήσω το τσιγκελάκι αλλά κάνω φοβερό ελληνικό καφέ κι είσαι πάντα εκεί…
Είναι πάντα εκεί. Σε κάθε γουλιά του ελληνικού σου…
Καλησπέρα καλέ μου
Καλό απόγευμα και σε σένα 😉
ναι και γω το πιστευω μας κοιταζουν οι γιαγιαδες μεσα απο τις ασπρομαυρες φωτογραφιες και χαιρονται οταν τις θυμομαστε τις στιγμες μαζι τους
είναι τόσο κακό που ο χρόνος που περνάει σβήνει τις αναμνήσεις και τις κάνει θολές…
α ρομαντικέ Βασίλειε, τι ωραίο!
σε ευχαριστώ καλό μου provato!
dakrusa omws…
🙂