Τα καλοκαίρια μου τα περνούσα πάντα στον Σταυρό. Έκλειναν τα σχολεία, μαζεύαμε τα πάντα, τα βάζαμε στο αμάξι και φεύγαμε για διακοπές. Μοιάζαμε σαν ένα από αυτά τα αυτοκίνητα που βλέπεις στην Εγνατία το καλοκαίρι από τα καραβάνια των Τούρκων από την Γερμανία, γεμάτα με κόσμο και παπλώματα να βγαίνουν από το παράθυρο. Όταν τελείωνε ο Αύγουστος τα μαζεύαμε όλα και επιστρέφαμε πάλι πίσω στην Θεσσαλονίκη. Όχι αναίμακτα, υπήρχαν φωνές, κλάματα, νεύρα και στεναχώρια. Επί 3 μήνες περίπου ήμασταν στον δρόμο και παίζαμε, ξυπόλητοι, χωρίς να μας ενδιαφέρουν τα ρούχα που θα φορούσαμε, χωρίς να πρέπει να φάμε συγκεκριμένη ώρα, χωρίς κάποιον πάνω από το κεφάλι μας να μας λέει μη το ένα και μη το άλλο. Το μόνο που σκεφτόμασταν σαν παιδιά και έκανε την επιστροφή κάπως πιο ανώδυνη ήταν η Έκθεση.
.
.
Περιμέναμε σαν τρελοί κάθε χρόνο στις αρχές του Σεπτέμβρη να ανοίξει η Έκθεση της Θεσσαλονίκης και να καθοριστεί η μέρα που θα την επισκεφτούμε. Ετοιμάζαμε με τον αδερφό μου σακούλες για να βάλουμε μέσα ένα σωρό άχρηστα χαρτιά και διαφημιστικά φυλλάδια που μαζεύαμε από τα εκθεσιακά περίπτερα, και αναρωτιόμασταν πια θα ήταν φέτος η έκπληξη της Έκθεσης και πόσα πυροτεχνήματα θα ρίξουν την μέρα των εγκαινίων. Η έκπληξη ήταν πάντα κάποιο περίεργο αντικείμενο, ένα χαζό gadget που μετά από μερικές μέρες χαλούσε αλλά στα μάτια μας εκείνη την στιγμή ήταν ότι πιο όμορφο και φανταχτερό. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο ήταν εκείνη η ράβδος που την λυγίζεις και κάτι σπάει μέσα και φωτίζει. Αυτό τότε όταν πρωτοήρθε στην Έκθεση ήταν κάτι φοβερό και όλοι το αγόραζαν με μανία και το φορούσαν στον λαιμό τους με ένα κόκκινο σπάγκο που βρισκόταν μέσα στο κουτί.
.
Τα χρόνια πέρασαν και η Έκθεση έπαψε πια να είναι συνδεδεμένη με τις διακοπές μου ή με το τέλος του καλοκαιριού. Συνεχίζω να πηγαίνω κάθε χρόνο με κάποιον ή κάποιους από τους φίλους μου. Συνήθως μια γρήγορη βόλτα σε κάποια από τα περίπτερα, μια σίγουρη βόλτα στην υπαίθρια αγορά και μετά με μια παγωμένη μπύρα στο χέρι για να παρακολουθήσουμε την συναυλία της ημέρας.
Δεν περιμένω πια με ανυπομονησία τα εγκαίνια και τα πολλά πυροτεχνήματα στο λιμάνι. Τα εγκαίνια της Έκθεσης σημαίνουν πια φωτιές, φασαρίες, τραυματισμοί και περιουσίες απλών ανθρώπων που καταστρέφονται είτε στο όνομα της διαμαρτυρίας είτε στο όνομα της αστυνόμευσης.
Το λούνα παρκ δεν έχει πια χώρο μέσα στην Έκθεση, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια εξαφανίστηκαν, οι χαρακτηριστικές καντίνες με τα hot dogs και την μαύρη μπύρα δεν θα ανοίξουν φέτος και η έκπληξη της Έκθεσης θα είναι τα νέα φορολογικά μέτρα.
Αυτή δεν είναι η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης αλλά η έκθεση ιδεών και νέων μέτρων του πρωθυπουργού της Αθήνας.
τι ωραία που ήταν!!!! δυστυχώς, έχεις σε όλα δίκιο… φέτος η έκθεση δε μας καλεί σε γιορταστικά αλλά σε επαναστατικά εγκαίνια…ας ελπίσουμε πως θα κερδίσουμε κατιτίς από τα χαμένα του νοσταλγικού μας παρελθόντος…κάποτε! 😦
Ή ίσως να φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον. Όπως και να έχει το παρόν είναι ψεύτικο και ανούσιο…
Na sκεφτείς έχω παρόμοιες αναμνήσεις από την έκθεση! Και, επιτέλους πώς μπορώ να κάνω λάικ χωρίς να πρέπει να κάνω και να ματαξανακάνω εγγραφή πιά;;; Καλό καλοκαίρι (αφού μόλις μπήκε ως φαίνεται)
Άσπα νομίζω ότι για να κάνει κάποιος Like στο blog πρέπει να είναι εγγεγραμμένος στο Blogspot. αν θες βέβαια μπορείς να κάνεις Like στο group στο facebook που είναι πιο εύκολο 😉
http://www.facebook.com/groups/180294028700090/
Δεν ξέρω πώς ήταν παλιά, αλλά σίγουρα τώρα υπάρχουν σπουδαίοι λόγοι που γίνεται: και μόνον που πας και βλέπεις τους διεθνείς εκθέτες (ΟΠΑΠ, ΟΤΕ, Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, Υπουργείο Εσωτερικών κτλ.) αξίζει τον κόπο.
φέτος φαντάζομαι θα παρακολούθησες στις ειδήσεις ότι αν επισκεφτείς την Έκθεση και δεν σε πιάσουν τα κλάματα από τα χημικά που έριξε η αστυνομία και δεν θα διαλυθούν ούτε σε 2 μήνες, τότε θα δείς διαλυμένα πεζοδρόμια, σπασμένες πινακίδες, κατεστραμμένους δρόμους και φοβισμένους Θεσσαλονικείς.
«Αυτή δεν είναι η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης αλλά η έκθεση ιδεών και νέων μέτρων του πρωθυπουργού της Αθήνας.»
Γράφει αυτή η ατάκα! 10 με τόνο… 🙂
Σε ευχαριστώ Paris!